"Ik ben nooit moe" vertelde een revalidant mij onlangs. Hij meldde zich aan omdat hij na een auto-ongeval last had van aandachts - en concentratieproblemen.
"Klopt dit wel?" vroeg ik vanuit de visie van betrokken confronteren.
"Waarschijnlijk niet als jij dit zo vraagt..." kreeg ik als antwoord.
Een aantal sessies later kwam het besef. Nadat ik educatie deed over hoe onze hersenen werken, hoe we prikkels verwerken en uitlegde hoe piekbelasting werkt. "Ik voelde me mentaal niet moe", zij hij dan "maar ik viel wel geregeld flauw. Nu ben ik wel bewust van welke signalen mijn lichaam mij geeft." Daarnaast gaf hij aan dat zijn rustige dagen eigenlijk geen echte rustige dagen waren. In het dagboek dat hij voor mij bijhield viel op dat hij toch bezig was met allerlei kleine activiteiten die allemaal samen veel energie vroegen.
Doordat er meer besef was, kwam er ook meer acceptatie. Zo zet ik mensen in hun eigen kracht om hun leven te reorganiseren. Zo vertrekken ze vanuit interne motivatie en dat werkt véél sterker dan een opgelegd plan.
Vermoeidheid kent trouwens vele vormen:
Het gevoel hebben dat alles te veel is (mentale vermoeidheid)
Een pijnlijke knie
Een trillend oog
Voorwerpen laten vallen
Tegen voorwerpen aanlopen
Aandachts - en concentratie problemen
...
Het zijn veel klachten die ik zie bij mensen die een Niet-Aangeboren-Hersenletsel, Parkinson of Chronische pijn hebben. Mensen zijn zich hier vaak niet bewust van. Daarom een vraag voor jou: Ben jij je bewust van de signalen die jouw lichaam je geeft?
Neem een blad papier en schrijf eens op wat je voelt "als het te veel is".
Je zal er van op kijken hoeveel signalen jouw lichaam jou eigenlijk wel geeft.
Comments